Blauth Tadeusz 26.6.1912 - 31.01.1985

Urodzony 26.6.1912 jako pierwsze dziecko Tadeusza Blauth dypl. inż. mech. i Marii z Fangorów, lwowiaków. Miejscem urodzenia Tadeusza Blauth był Berlin w ówczesnym Cesarstwie Niemieckim, gdzie ojciec pracował okresowo w fabryce lokomotyw A.Borsiga w Teglu.

W 1914 rodzina powróciła na kilka lat do Lwowa, będącego wówczas w zaborze austriackim. Przed inwazją rosyjską, podczas I wojny światowej, rodzina ewakuowała się do Wiednia, powracając potem do Lwowa.
Ze Lwowa Tadeusz Blauth pamiętał uroczystości związane z odzyskaniem niepodległości oraz ostrzał artyleryjski w trakcie walk ukraińsko-polskich, zakończonych wyparciem Ukraińców przez wojsko polskie.
Od 1919 zamieszkał z rodzicami na stałe w Warszawie. W latach 1920-1930 uczęszczał do Gimnazjum im. Jana Zamojskiego. "Gimnazjalny zwyczajny egzamin dojrzałości typu humanistycznego" zdał w 1931 w Gimnazjum im. Mikołaja Reja, rozpoczynając studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawiej był członkiem Polskiej Akademickiej Korporacji "Sarmatia", piastując godność filistra.
W okresie 1933-1934 przeszedł przeszkolenie wojskowe w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim a następnie w 3. Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej w Wilnie. Po wyjściu z wojska pracował w warszawskiej Fabryce Obrabiarek "Pionier" (której udziałowcem i dyrektorem był jego ojciec) oraz w Polskim Towarzystwie dla Handlu i Przemysłu "Polthap".
Żonaty z Bronisławą z d. Rudowska [patrz - Bronisława Blauth], córką Moniki Bronisławy z Mieczkowskich i Michała Rudowskiego [patrz - Michał Rudowski], którą poślubił w 1938 w Bogurzynie.
W czasie II wojny światowej w 1939 walczył w obronie Warszawy w 103 samodzielnej baterii 1. Pułku Artylerii Przeciwlotniczej na stanowisku ogniowym przy Dw. Gdańskim. Wzięty do niewoli niemieckiej przebywał w oflagach: Nieenburg a/d Wuppe, Spittal a/d Drau w Karyntii oraz w oflagu IIC w Woldenbergu (Dobiegniewo). Po 11 miesiącach wyreklamowany z obozu przez dyrekcję "Pioniera", musiał przez pół roku meldować się co tydzień w niemieckiej żandarmerii. Podczas okupacji niemieckiej współpracował przy konspiracyjnej produkcji pistoletu maszynowego "Błyskawica" dla ZWZ AK.
Ranny w powstaniu warszawskim (1944) przeszedł kanałami ze Starego Miasta na Żoliborz, skąd po kapitulacji dostał się do obozu w Pruszkowie. Po ucieczce z Pruszkowa, wyruszył do Krakowa - w poszukiwaniu maszyn, wywiezionych przez Niemców z "Pioniera". Zbliżający się front wschodni zmusił go do powrotu, podczas którego w styczniu 1945 przeszedł pieszo 250 km, docierając szczęśliwie do rodziny w Konstancinie.
Po wojnie w Warszawie założył własną Wytwórnię Narzędzi i Maszyn. W 1946 przebywał w Paryżu i Liege, zajmując się w ramach UNRRA dostawami urządzeń dla odbudowywanego przemysłu krajowego. Po powrocie był uwięziony na wiele miesięcy przez U.B. pod fałszywym zarzutem szpiegostwa. W latach 1949-1959 pracował w szeregu przedsiębiorstw w dziedzinie mechanizacji budownictwa.
W 1959 objechał Europę na motocyklu WFM, przejeżdżając wraz z żoną ponad 5000 km.
Od 1959 pracował w ZZG Inco, przechodząc w 1978 na emeryturę. Działał aktywnie w wielu organizacjach, jak: NOT, PZiTB, Automobilklub, PZMot, ZBOWiD, PTTK, Legia i in.
Wraz z żoną był 14-krotnie gospodarzem dorocznego zjazdu rodziny Rudowskich.
Za działalność w okresie II wojny światowej odznaczony: Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Medalem za udział w Wojnie Obronnej 1939 oraz Medalem za Warszawę. Awansowany do stopnia kapitana. Zmarł w Warszawie w 1985 r.

Rodzeństwo:

1. Ewa (bliźniaczka Tadeusza Blauth),
2. Iwo,
3. Janina Komorowska,
4. Izabella Blauth-Muszkowski.

Dzieci:

1. Tadeusz Michał - ż. Marta z d. Ferens;
wnuki: a) Monika, b) Tomasz,
prawnuki: Olga B. (Olesia), Jakub B., Zosia B.

2. Jan Maciej - ż. Wiesława z d. Świętońska;
wnuki: a) Jacek, b) Anna.

Opracował: Tadeusz Blauth

• « poprz.
• nast. »