Rudowski Leonard 1905 - 12.03.1980

Urodzony w 1905 w Grzebsku (pow. mławski) jako najstarszy syn Michała Rudowskiego [patrz - Michał Rudowski] i Bronisławy z d. Mieczkowskiej z Nieciszewa.

Rodzeństwo:

1. Szymon,
2. Helena,
3. Zofia Szałowska,
4. Józef,
5. Bronisława Blauth.

Ukończył gimnazjum im. Wyspiańskiego w Mławie, zdając egzamin maturalny w 1923. W tym samym roku wyjechał na studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które ukończył w 1928.
W okresie studiów działał czynnie w Bratniej Pomocy Studentów U.W oraz w akademickiej korporacji "Sarmatia". Na zjeździe ogólnokrajowym został wybrany prezesem Związku Polskich Korporacji Akademickich. Działał również w Sodalicji Mariańskiej i w studenckich kołach katolickich.
Po studiach aplikował w Warszawie, był adwokatem przy Sądzie Apelacyjnym i zdał egzaminy sędziowskie. W 1934 wyjechał do Płocka, gdzie z kolegą do 1939 prowadził kancelarię adwokacką.
W okresie tym pracował aktywnie na rzecz Akcji Katolickiej. Został radcą prawnym X. Biskupa Leona Wotmańskiego. Często jeździł z prelekcjami do okolicznych powiatów i organizował zebrania katolickie, pracując wiele z młodzieżą wiejską. Na wniosek Kurii został odznaczony medalem "Pro Ecclesia et Pontifice".
Zmobilizowany na początku września, pojechał z wojskiem polskim do Wilna. Po utracie niepodległości został internowany przez władze radzieckie. Udało mu się jednak uciec z obozu i przez Rygę na Łotwie i Szwecję dotarł do Francji.
Rozpoczął pracę w Paryżu w Polskim Czerwonym Krzyżu. Wstąpił do francuskiego Ruchu Oporu, który w 1940 delegował go do Tuluzy. Tam został zatrzymany przez Niemców i osadzony w obozie, w którym przebywał do końca wojny.
Natychmiast po oswobodzeniu obozu w Tuluzie przez wojska aliantów, zameldował się w Czerwonym Krzyżu, który przydzielił go Polskiej Sekcji PCK i mianował delegatem na przemysłowy okręg północny z siedzibą w Lille.
Równocześnie rozpoczął pracę w Confederation International des Sindicats Chretiens (CISC), która w Sekcji Polskiej zrzeszała licznych robotników polskiego pochodzenia, zatrudnionych we Francji i krajach Beneluksu. Po 5 latach pracy wyjechał do Paryża, gdzie pracował w Międzynarodowej Konfederacji Syndykalistów Chrześcijańskich jako redaktor czasopisma Nasza Praca - Notre Travail oraz został wiceprezesem Związku Byłych Więźniów Politycznych i Deportowanych we Francji.
Wstąpił w związek małżeński ze Stanisławą Walczak.
Przez wiele lat pełnił funkcję Generalnego Sekretarza Administracyjnego Polskiego Zjednoczenia Katolików oraz był radcą prawnym Misji Katolickiej w Paryżu. Przez kilka lat prowadził w francuskim radiu audycje dla Polaków na tematy prawno - administracyjne.
Za działalność we francuskim Ruchu Oporu oraz w Związku Byłych więźniów politycznych został odznaczony francuskimi medalami. Za działalność w organizacjach katolickich na wniosek francuskich władz kościelnych - Papież Paweł VI nadał mu tytuł kawalera orderu Św. Sylwestra.
Zmarł w Paryżu 12 marca 1980, pochowany w polskiej sekcji cmentarza w Thiais.

Dzieci:

1. Maria,
2. Jan - oboje w Paryżu

Źródło: Tadeusz Blauth (senior), Wspomnienie o Leonardzie Rudowskim, Warszawa 1980
Opracował: Tadeusz Blauth jr.

• « poprz.
• nast. »