Rudowski Michał 10.10.1913 - 21.08.1993

herbu Prus II, urodzony 10.10.1913 w Klonówce na Pomorzu w pow. starogardzkim.
Syn Wacława Rudowski [patrz - Wacław Rudowski] i Janiny Eugenii Stryjewskiej h. Tarnawa

Od wczesnego dzieciństwa był zaprawiany przez swego ojca w jeździe konnej i pływaniu. To on, jako sześcioletni chłopiec, witał u boku swego ojca wkraczające na Pomorze oddziały 2 Pułku Ułanów Krechowieckich. Widok malucha na dorodnym koniu, doskonale trzymającego się w siodle, wywołał prawdziwą sensację wśród ułanów. Fakt ten został nawet odnotowany w kronice pułkowej.
Nauki Michał pobierał do 2 klasy gimnazjalnej u dworskiej guwernantki. Od 2 klasy zaczął uczęszczać do Gimnazjum im. Jana Zamojskiego w Warszawie, gdzie w 1932 zdał maturę.
W latach 1932-1933 odbył służbę wojskową w renomowanej kawaleryjskiej podchorążówce - w Szkole Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu. Po jej ukończeniu otrzymał przydział do 2 Pułku Szwoleżerów Rokitniańskich w Starogardzie. Z pułkiem tym już od szeregu lat rodzina Rudowskich utrzymywała zażyłe stosunki. Do rodzinnej Klonówki Michał miał zaledwie 10 km. Służbę wojskową kończy 31.12.1933 z oficerskimi szlifami - został podporucznikiem rezerwy.
Tego roku rozpoczął studia na Wydziale Rolniczo - Leśnym Uniwersytetu Poznańskiego. Ukończył je w 1939. Niestety nie dane było mu rozpocząć pracę. Pod koniec sierpnia został zmobilizowany i skierowany do Zapasowego Ośrodka Kawalerii w Garwolinie z rozkazem zorganizowania szwadronu karabinów maszynowych. Wkrótce potem szwadron wziął udział w ciężkich walkach z Niemcami i marszach nocnych na linii Radzyń Podlaski - Łęczna - Rejowiec. Pod Krasnymstawem grupa kawalerii, w skład której wchodził szwadron Michała Rudowskiego, podjęła próbę przebicia się przez linie niemieckie. Po nieudanym szturmie, podjęła drugą - równie nieszczęśliwą - próbę wyrwania się z kotła. Grupa płk. Bogorii-Zakrzewskiego została rozbita. Przebiło się zaledwie kilkunastu ułanów dowodzonych przez ppor. Michała Rudowskiego. Wkrótce dołączyli oni do 11 Pułku Ułanów, aby po kilku dniach walk skapitulować z powodu braku amunicji i beznadziejnej sytuacji taktycznej. Michał Rudowski wzięty do niewoli, uciekł i przedarł się potajemnie do Klonówki. 12 października był w domu, a właściwie na plebanii, gdzie przebywały wyrzucone przez Niemców z dworu jego matka i siostra Hanna. Tam też spotkał swego ojca, który przybył z Gdyni.
W czasie okupacji Michał Rudowski mieszkał w Warszawie, pod Warszawa i w Lubelskiem (gdzie pomagał Żydom w gettach w Józefowie n/ Wisłą i Opolu Lubelskim). Wiosną 1943 wstąpił do AK w Annopolu. Nieco wcześniej, w lutym 1943 poślubił Ilonę Łozińską, z którą przenosi się do Milanówka. Wzięli udział w Powstaniu Warszawskim - Michał Rudowski ps. "Prus" walczył w kompanii "Lewara" w Śródmieściu, biorąc udział m.in. w ciężkich walkach o kościół Św. Krzyża. Jego żona Ilona była w powstaniu siostrą PCK. Po kapitulacji R. wyszli z miasta z ludnością cywilną. Przez obóz przejściowy trafili do Koniecpola, skąd udało im się uciec do Częstochowy.
Wiosną 1945, wraz z żoną i córką, wyjechał do Gdyni. Pracował jako dyrektor Państwowych Gospodarstw Rolnych oraz bez reszty poświęcił się hodowli koni. Pełnił m. in. Funkcję rejonowego inspektora hodowli koni, sprawując pieczę nad licznymi stadninami, w tym nad 8. Stadninami pełnej krwi angielskiej.
Bardzo aktywnie działał w organizacjach sportu jeździeckiego, jako organizator zawodów i sędzia międzynarodowy. Wolne chwile poświęcał fotografowaniu koni. Doskonały jeździec (choć nie wyczynowy) z wielkim zamiłowaniem uprawiał też inne sporty, jak lekkoatletykę, pływanie, siatkówkę, a w latach akademickich tenis i ping-pong. Jego wielka pasją były: brydż, łowiectwo i polowania.
Zmarł 21 sierpnia 1993 w Gdyni.

Dzieci:

Syn Hubert Rudowskiego (ur. 1948) - żona Ewa z d. Owsian;
wnuki: a) Dominika, b) Zuzanna, c) Michał

Dok.: Hubert Rudowski
Publikacje: J.Marszalec, Klonówka - powrót do obszaru magicznego, Kociewska nr 61 z 09.09.1994
Adaptacja: Tadeusz Blauth

• « poprz.
• nast. »